πυρικαύτωρ

-ορος, ὁ, Α

αυτός που εκπέμπει φωτιά και καίει («σφαίρης πυρικαύτορα κύκλον», Τίμων Φλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πυρι- (βλ. λ. πυρ) + -καύτωρ < θ. καυ- τού καίω (πρβλ. καυ-τήρ) + επίθημα -τωρ].